piątek, 14 listopada 2014

Zodiak (2007)

Pod koniec lat sześćdziesiątych San Francisco i jego okolice zaczynają być nękane przez seryjnego mordercę. Wysyła on do kilku redakcji listy z łamigłówkami, które mają pomóc w odkryciu jego tożsamości. Grupa dziennikarzy i policjantów z czterech różnych okręgów, za wszelką cenę próbuje odnaleźć tajemniczego mordercę, który przyjmuje przydomek Zodiak.

To już trzeci seans filmu Davida Finchera za mną i muszę przyznać, że z każdym kolejnym, coraz bardziej doceniam tę produkcję. Przede wszystkim miażdży mnie on bezbłędnymi zdjęciami, dzięki którym na ekranie panuje niesamowita aura tajemniczości. Dodatkowo, jak to zwykle u niego bywa, Fincher dba o każdy, nawet najmniejszy szczegół swojej układanki. Badanie poszlak, sprawdzanie wszystkich dowodów w takim stopniu w jakim pozwalała ówczesna kryminalistyka, całe to wielkie śledztwo, wszystko wydaje się być okiem laika przeprowadzone i poprowadzone przez reżysera bezbłędnie.


Ja sam uważam "Zodiaka" za najbardziej wymagający film w karierze Davida Finchera. To co różni ten thriller od poprzednich jego dzieł to sposób w jaki prowadzi on tę historię. Wcześniej również mieliśmy do czynienia z niesamowicie mrocznym klimatem i skrupulatną reżyserią, ale również jego filmy były dosyć dynamiczne, na ekranie działo się bardzo dużo i ciężko było o znużenie. W "Zodiaku" natomiast jest inaczej. Film jest raczej powolny, żeby nie napisać ślamazarny, dlatego też wielu osobom ten film się najzwyczajniej w świecie nie spodoba i ich znudzi. Thriller? A może raczej kryminał śledczy? Śledztwo się wlecze, brak w nim dowodów biorących się nie wiadomo skąd, mało w nim zwrotów akcji, pomimo tego, że co jakiś czas pojawia się nowy podejrzany, wszystko opiera się na dialogach i interakcjach pomiędzy osobami, które je prowadzą. Kiedy już ma nastąpić przełom i akcja może pójść do przodu, wszystko wraca do punktu wyjścia, bo dowody jednak nie są tak mocne jak przypuszczano. Niektórzy mogą stracić cierpliwość i zrezygnować z dalszego oglądania. Ja sam jednak totalnie odleciałem i wkręciłem się w to śledztwo. Niecałe dwie godziny i czterdzieści minut, właśnie tyle trwa ten hipnotyzujący obraz.

Do tego dochodzą też aspekty psychologicznie, nie tyle samego mordercy którego przecież tożsamości nie znamy, a ludzi ścigających go. Sam film opiera się na życiu i pracy czwórki bohaterów - dwóch policjantów i dwóch dziennikarzy. Każdy z nich radzi sobie z tą sprawą na swój sposób. Każdy z nich zaczyna być nią coraz bardziej pochłonięty i rozwiązanie jej nadaje sensu ich życiu. A to jak potoczy się ono dalej, oczywiście zależy od nich samych. Jedni będą smutki i niepowodzenia topić w butelce whisky, inni będą próbować oderwać się od ciężkiej, mozolnej i nieprzynoszącej żadnych odpowiedzi pracy, u boku swoich rodzin.


Jeśli chodzi o samego Zodiaka i sposób w jaki Fincher go przedstawia - nie trzeba pisać wprost, żeby wiedzieć, że nie jest on głównym bohaterem tego filmu. Jest raczej tłem, tłem które zostało przez reżysera świetnie wkomponowane w obraz przerażonego San Francisco i grupy śledczych walczących z własnymi demonami, które w tym wypadku są zwykłą obsesją na punkcie złapania swojego wroga. Już w prologu Fincher pokazał, jak wyrafinowanym i bezwzględnym zabójcą jest Zodiak. Świetnie sfilmowana i sfotografowana pierwsza filmowa zbrodnia zrobiła na mnie piorunujące wrażenie. Sceny godne najlepszych slasherów - klimat i mroczna atmosfera, napięcie, które można by kroić nożem Mike Myersa. Prawdziwy majstersztyk, groza która może wydać się rzeczywista i za chwile zapukać przez okno. A żeby było jeszcze bardziej interesująco, Fincher najlepsze zostawia dopiero na później. Surowość i realizm z jakim reżyser prezentuje kolejne udane łowy tajemniczego zabójcy powala. Zresztą nie tylko w tych sekwencjach, bo i z prostego przesłuchania czy odwiedzenia piwnicy świadka twórca "Siedem" potrafi stworzyć prawdziwą bombę pełną napięcia. 

"Zodiak" w pewien sposób wyłamuje się ze schematów gatunku. Śledztwo męczy, jest nużące, postępy są ledwo widoczne, do tego film nie skupia się na maniaku mordującym ludzi, a osobach które go ścigają. Fincher woli bohaterów i fabułę, narracja jest nieśpieszna, reżysera nie interesują go wizualne fajerwerki. To nie jest film o mordercy, to film z mordercą w tle. To nie jest klasyczny thriller, to dramat kryminalny pełen grozy. To znakomity film!

Tytuł oryginalny: Zodiac; Reżyser: David Fincher; Scenariusz: James Vanderbilt; Obsada: Mark Ruffalo, Jake Gyllenhaal, Robert Downey Jr., Anthony Edwards; Kraj: USA; Rok produkcji: 2007

niedziela, 20 kwietnia 2014

Temple Grandin (2010)

Biograficzna opowieść o Temple Grandin, kobiecie dotkniętej autyzmem, która pomimo choroby została ekspertem w dziedzinie hodowli bydła. Sławę przyniosły jej projekty urządzeń do humanitarnego uboju zwierząt oraz propagowanie wiedzy o autyzmie.

Temple już od narodzin musiała zmagać się z chorobą. Chociaż pierwsze słowa wypowiedziała w wieku czterech lat, jej matka nie potrafiła się poddać i robiła wszystko, aby zapewnić godne życie swojej córce. Po skończeniu szkoły z internatem dla dzieci uzdolnionych, Temple została wysłana przez rodzinę na studia, gdzie zdobyła najpierw licencjat, później magistra i ostatecznie doktora. Zanim jednak trafiła na uczelnie, spędziła wakacje u swojego wujostwa, gdzie nauczyła się współczucia i miłości do zwierząt.



HBO wciąż mnie zadziwia. Tym razem nie robi tego jednak za pomocą kolejnego znakomitego serialu własnej produkcji, a filmu telewizyjnego. I to nie byle jakiego. "Temple Grandin" w reżyserii Micka Jacksona na pierwszy rzut oka zapowiadał się być taśmowym filmem biograficznym, których w danym roku można obejrzeć co najmniej kilka. Nic bardziej mylnego. Produkcja HBO Films ma wszystko co potrzeba do stworzenia przejmującego, pełnego humoru jak i wzruszeń dramatu - historię z wielkim fabularnym zapleczem, wizję opowiedzenia w sposób interesujący znanej historii, możliwość wgłębienia się problemy społeczne, ignorancję ludzi w latach sześćdziesiątych oraz siedemdziesiątych i przede wszystkim fantastyczną kreację aktorską. To właśnie te elementy sprawiają, że obraz Jacksona nie jest kolejnym, sztampowym filmem biograficznym, który każdy obejrzy tylko i wyłącznie dlatego, że opowiada on historie kogoś znanego.

Claire Danes, której przypadła główna rola jest absolutnie fenomenalna. To co prezentuje na ekranie - czapki z głów. Jest niesamowicie naturalna i przekonywująca w roli kobiety autystycznej, która pomimo swojej choroby jest skomplikowaną osobą z trudnym charakterem. Jej gra jest pełna emocji - z wybuchu złości w oka mgnieniu potrafi przejść w stan totalnej euforii. Najpierw jest w stanie wzruszyć do łez, aby po chwili przekazać pozytywną energię. Sprzeczne emocje targające główną bohaterką, jak i jej wielowarstwowość pozwalają Danes rozwinąć szeroko skrzydła i szybować bardzo blisko szczytu. Aktorka kojarzona przede wszystkim z roli agentki CIA w serialu "Homeland", właśnie w filmie HBO tworzy najlepszą jak do tej pory kreację w swojej karierze.


W naturalnym i jak najbardziej przekonywującym ukazaniu trudnej osobowości Temple Grandin pomaga sam sposób realizacji filmu. Genialny pomysł z obrazowaniem - za pomocą komputerowych grafik i wykresów - analitycznego umysłu bohaterki sprawia, że dużo łatwiej przyswoić nam rzeczywistość, która ją otacza. Dzięki takiemu zabiegowi chociaż przez chwilę można poczuć się jak główna bohaterka filmu. Dodatkowo reżyser (oczywiście przy pomocy samej Claire Danes) w bardzo umiejętny sposób ukazał samą chorobę - strach przed dotykiem innego człowieka, lęk, pobudzenie, popadanie w zachwyt czy kakofonia.

Inną kwestią pozostaje natomiast samo zachowanie społeczeństwa w latach sześćdziesiątych czy siedemdziesiątych, względem osób autystycznych. Nie chodzi tutaj tylko i wyłącznie o takie rzeczy jak wyśmiewanie czy też szykanowanie osób dotkniętych tą chorobą, ale również ignorancję ludzi pracujących w instytucjach mających na celu ich leczenie. Na szczęście jest to ukazane w sposób subtelny. Tak jak nie ma w tym filmie taniego moralizatorstwa, tandety i sztucznych emocji, tak samo twórcy obeszli się z ze wzmożoną krytyką. I bardzo dobrze bowiem wszystko jest świetnie wyważone, tak jak powinno być. "Temple Grandin" pozostaje tak więc słodko-gorzką opowieścią o determinacji w dążeniu do postawionych sobie celów i walką z przeciwnościami losu.

Tytuł oryginalny: Temple Grandin; Reżyser: Mick Jackson; Scenariusz: Christopher Monger, Merritt Johnson; Obsada: Claire Danes, Catherine O'Hara, Julia Ormond, David Strathairn; Kraj: USA; Rok produkcji: 2010